Aangekomen bij het natuurhuisje, ben ik toch onder de indruk van dit super schattige hans en grietje huisje. Ik ben vele malen langs dit voormalige boswachtershuis gefietst en gelopen. Het is al donker als we aankomen. De tuin rondom het huis is vooral indrukwekkend. De inrichting van het huis is gezellig, knus en stijlvol te noemen. We drinken buiten een wijntje en kijken naar de sterrenhemel, af en toe drijft er een wolk voorbij. Voor ons is het behoorlijk verlicht. Mijn man vraagt zich af hoe dit komt, ik geef aan dat het volle maan is. We proberen de maan zo goed mogelijk te fotograferen. De zee is hoorbaar als een zacht geruis op de achtergrond  Even later horen we een uil die roept. Mijn man doet het geluid van de uil na. En ja hoor wat geweldig,  de uil reageert en roept weer, zo gaat het nog enkele minuten door. Een prachtige interactie tussen mens en dier. Sterren kunnen we zien, als we ons hoofd omhoog draaien. Ons oog valt op een wolkenpartij, het lijkt net een Pac man. 

De volgende dag besluiten we een om hard te lopen en klimmen we naar een uitkijkpunt van waar we de zee kunnen aanschouwen. Een koffie met gebak nuttigen we bij de Berenkuil, waar we ook weer midden in de natuur vertoeven. Vanuit de kuil, die wat lager ligt kijk je omhoog naar de bomen rondom ons. In de middag geniet ik van de heerlijke bostuin van het boswachtershuis. Ik loop op blote voeten, zodat ik het koude zachte mos onder mijn voeten voel. Wat een heerlijke nazomer dag. Het geritsel in de bosjes laat me weten dat het hier leeft. Sprinkhanen wippen rond, ook hangen er grote spinnenwebben aan de boomtakken. Ik besluit om even de stoel in te ruilen voor de grond, zodat ik me nog meer één voel met alles om mij heen. Dit is wat de Japanners shinrin/yokun noemen, of wel bosbaden: je onderdompelen in de natuur. Wat een fijne energieke ervaring!