Met mijn lieve harige vriendin vertrek ik richting het bos voor een vroege ochtendloop. De bakfiets was even wennen, maar in het bos is ze direct in haar element. Wanneer ik haar riem losmaak, trekt ze direct een sprintje. Af en toe kijkt ze me aan met haar trouwe hondenogen en iedere blik is toch weer anders. Het lijkt alsof ik haar begrijp. Zo gezellig samen hardlopen.  Het liedje van Doe Maar waar haar naam in zit komt weer omhoog en ik begin spontaan hardop te zingen. Maar ook in het dagelijks leven merk ik hoe ze mijn stemming beinvloedt. Als ze me even niet heeft gezien, staat ze weer te kwispelen zo vrolijk als ze is. Ik vind het heerlijk om elke keer weer zo blij te worden begroet. En dan krijgt ze natuurlijk ook even een paar aaitjes. Dit doet ook wat met mij, oxytocine wordt aangemaakt in mijn brein. Dit wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd, dit zorgt voor gevoelens van rust en ontspanning. Daarnaast merk ik dat de hond mij uit mijn hoofd haalt en ik meer aanwezig ben in het hier en nu. Een hond is een mindful wezen en is niet bezig met het verleden of de toekomst, maar leeft nu. En nu genieten van de frisse buitenlucht, de prachtige natuur en het samen rennen.